Polska Parafia w Pradze

Jesteśmy parafią katolicką, a nie emigracyjną. Staramy się, by naszą tożsamość określała nauka Kościoła, a nie odróżnianie się od czeskiego otoczenia. Oczywiście, w miarę naszych możliwości pielęgnujemy polskie tradycje.

Przynosimy do Pragi różne doświadczenie Kościoła z Polski i z innych miejsc na świecie. Owa różnorodność jest dla nas bogactwem, które wymaga stałego powrotu do istoty Kościoła, a nie poszukiwania kompromisu.

W tajemnicę życia Kościoła wchodzimy poprzez umiłowanie Jezusa Chrystusa. On nas uczy przeżywania wzajemnych relacji i służby nie tylko w murach kościelnych. Wspólną wiarę wyrażamy i pogłębiamy poprzez udział w Eucharystii, zwłaszcza niedzielnej.

Jest to parafia NASZA, nawet jeśli w Pradze jesteśmy na krótko. Całe nasze życie jest pielgrzymowaniem i wszędzie jesteśmy na krótko.

Żyjemy w kraju, gdzie tylko zdecydowania mniejszość utożsamia się z jakąś grupą religijną. Oznacza to, że nasze działania mogą mieć znaczenie misyjne.

Pamiętamy, że czescy członkowie Kościoła katolickiego często są katolikami z wyboru. Wiąże się to z długą i trudną drogą do wiary. Wiemy, że od nich możemy się wiele nauczyć.

Naszym patronem jest św. Jan Paweł II. Stale usiłujemy odkrywać znaczenie Jego patronatu – wydaje się, że jest nam dany z powodu szczególnej troski o rodzinę (tak o Nim mówił papież Franciszek w dniu kanonizacji); jest pięknym przykładem łączenia własnego dziedzictwa kulturowego z chrześcijańską miłością i szacunkiem dla każdego człowieka; poza tym podziwiamy piękno jego człowieczeństwa.

Polska parafia jest jednym z dzieł praskiego klasztoru dominikanów. Jesteśmy wdzięczni za nieoczywistą gościnność czeskich braci. Jako rzecz oczywistą traktujemy zaangażowanie duszpasterzy polskiej parafii w inne dzieła praskiego klasztoru.

Zdajemy sobie sprawę z potrzeby nawrócenia, to znaczy budowanie Kościoła zaczynamy od siebie. Staramy się pomagać tym, którzy szczerze poszukują prawdy o Bogu. W stosunku do obojętnych na sprawy wiary, a także w odniesieniu do przekonanych o swojej doskonałości zachowujemy cierpliwość.

Jako cząstka Kościoła Powszechnego wiemy, że to sam Pan jest Twórcą, Początkiem i źródłem mocy we wszystkim, co robimy. Wiemy, że nasza słabość nie pozbawi nas udziału w pięknym życiu Kościoła. Nie wykluczamy, że z czasem odkryjemy dla parafii nowe idee, pomysły i zasady.

Praga, 1 września 2016